Πλησιάζει και φέτος η αγρυπνία του Προφήτου Ηλιού, στη Μονή του, στην Ύδρα!
Και πώς να μην λαχταράς μια τέτοια εμπειρία! Βγαίνοντας από το ιπτάμενο, βαδίζεις στα πλακόστρωτα δρομάκια του νησιού περνώντας από το πανέμορφο, πετρόχτιστο μουσείο και τα λοιπά κτίρια!
Μόλις ανέβεις στα μουλάρια του μερακλή κυρ Θανάση του Αγωγιάτη, μεταφέρεσαι αμέσως σε μία άλλη εποχή! Εποχή μακρινή, ντόμπρα! Εποχή καπεταναίων και ηρώων! Εποχή ρυθμών και αρώματων που διαβάζουμε πια μονάχα στα βιβλία και έχουμε πια λησμονήσει! Η Αγιοσύνη των τόσων μοναχών που ζούσαν στο νησί είναι αισθητή και έντονη!
Μα σαν φτάσεις στο κατώφλι της μονής, τότε είναι που συγκλονίζεσαι! Σίγουρα θα ανταμώσεις κάποιον από τους φιλόξενους πατέρες της μονής να σε κεράσει καφεδάκι, λουκούμι, ίσως και κάποιο λικεράκι! Παρέα τους βέβαια ο τετράποδος φύλακας, Λέων, που θα σε περιεργαστεί δεόντως!
Δεξιά το κελί του Κολοκοκτρώνη, που τον είχαν υποχρεώσει να διαμένει με τα παληκάρια του οι άρχοντες της περιοχής. Και μετά το καθολικό! Δε νομίζω να βγει ποτέ η όψη του από το μυαλό και την καρδιά μου! Οι παλιές εικόνες, το ψηλό ξυλόγλυπτο τέμπλο, τα παραδοσιακά μοναστηριακά αναλόγια, τα τόσο προσεγμένα παλαίτυπα βιβλία, οι πολυέλεοι και ασφαλώς η ηχητική! Μια φυσική ηχητική που ψέλνεις και “μερακλώνεις” και αναπαύεσαι!
Όλα μαζί σε βάζουν σε σκέψεις! Σα να βγαίνεις από χρονομηχανή σε μια εποχή που όλα είναι αλλιώς και τότε βλέπεις και νιώθεις τι πραγματικά έχει αξία και τι πραγματικά δεν έχει!
Αν φέτος δεν προλάβατε, κοπιάστε του χρόνου και πιστέψτε μας δε θα το μετανιώσετε!